„Łzy Hel” to dziewiąty, i jak wynika z opisu wydawcy – ostatni tom serii „Thorgal: Młodzieńcze lata”. Scenariusz do albumu napisał Yann Le Pennetier, z kolei rysunkami zajął się Roman Surżenko.
Thorgal wraz z towarzyszami podróży dociera przypadkiem na tajemniczą wyspę. Drogę powrotu mają odciętą, bo ich statek uległ wypadkowi. Ich śladem podąża król Danii Halarald, który chce zabić Swena. Jedyne co znajdują na wyspie to szkielety i ruiny prowadzące do podziemi. Przypomina im się wówczas opowieść o legendarnej wyspie umarłych. Thorgal w poszukiwaniu słodkiej wody postanawia zagłębić się w podziemia. Wkrótce jego śladem podążą kompani, a także siepacze króla Haralda. Z lektury albumu dowiecie się, jaki los spotka ich w podziemiach i jak potoczą się dalsze dzieje Swena.
Album zamyka kilka napoczętych wcześniej wątków, związanych głównie z walką o sukcesję o tron między Swenem a Haraldem. W mojej ocenie jest jednak raczej przeciętną lekturą – nie rzuca na kolana tak, jak rzucały Thorgale za starych dobrych czasów. Moim zdaniem nawet poprzednie tomy „Młodzieńczych lat” trzymały nieco wyższy poziom. Niemniej warto go przeczytać, by poznać dalsze losy bohaterów. Przyczepić się natomiast nie mogę do rysunków Surżenki – te stoją jak zwykle na wysokim poziomie. Przypominają mi rysunki Grzegorza Rosińskiego sprzed lat.
Thorgal wraz z towarzyszami podróży dociera przypadkiem na tajemniczą wyspę. Drogę powrotu mają odciętą, bo ich statek uległ wypadkowi. Ich śladem podąża król Danii Halarald, który chce zabić Swena. Jedyne co znajdują na wyspie to szkielety i ruiny prowadzące do podziemi. Przypomina im się wówczas opowieść o legendarnej wyspie umarłych. Thorgal w poszukiwaniu słodkiej wody postanawia zagłębić się w podziemia. Wkrótce jego śladem podążą kompani, a także siepacze króla Haralda. Z lektury albumu dowiecie się, jaki los spotka ich w podziemiach i jak potoczą się dalsze dzieje Swena.
Album zamyka kilka napoczętych wcześniej wątków, związanych głównie z walką o sukcesję o tron między Swenem a Haraldem. W mojej ocenie jest jednak raczej przeciętną lekturą – nie rzuca na kolana tak, jak rzucały Thorgale za starych dobrych czasów. Moim zdaniem nawet poprzednie tomy „Młodzieńczych lat” trzymały nieco wyższy poziom. Niemniej warto go przeczytać, by poznać dalsze losy bohaterów. Przyczepić się natomiast nie mogę do rysunków Surżenki – te stoją jak zwykle na wysokim poziomie. Przypominają mi rysunki Grzegorza Rosińskiego sprzed lat.